Groen-kandidaat en Mooimaker Tine Seyssens over zwerfvuil rapen

In oktober deden we een kleine zwerfvuilactie op onze familiedag. Tine vroeg zich af of je daar gelukkig van wordt.

Na onze tocht vandaag voor 'Destelbergen Helemaal Schoon', delen we graag haar spinsels.

Sinds enkele maanden hebben wij thuis twee grijpstokken, besteld via de website van de Mooimakers. Mijn kinderen van 5 en 8 zijn er gek op en vragen regelmatig om nog eens te gaan rapen. Ik sta er telkens versteld van hoe goed ze er in zijn om het kleinste sigarettenpeukje vast te nemen met zo’n grijpstok. En nog verbaasder over hoe lang ze het kunnen doorgaan tot het laatste snippertje verdwenen is. Je zou het gerust kunnen verkopen als relaxatie-oefening via hand-oogcoördinatie! Voorlopige conclusie: kinderen worden er blij van.

Ik moet zelf bekennen dat ik ook een speciaal soort bevrediging ervaar bij het oppikken van blikjes en flesjes. Een beetje zoals puisten pietsen en vlooien zoeken bij je kat: een kleine endorfinerush die kraait “Hoe groter hoe beter!” En net zoals bij puisten en vlooien: eens je ermee begonnen bent, kan je maar moeilijk stoppen. Mijn blik wordt er naartoe getrokken, als een leerkracht Nederlands naar een dt-fout. Voorlopige conclusie: ik ben er een beetje verslaafd aan.

Een deel van mij heeft wél last van het gevoel dat ik “andermans rommel opruim.” Ik ben boos op de weggooiers en kan die boosheid eigenlijk niet blussen. Bij een slechte dag raakt “mijn innerlijke vuilzak” bij elke papiertje meer en meer verhit. Ik ben boos op de weggooiers, maar ook op mezelf. Ik ben immers één van die bangerikken die niet de moed heeft om er iemand op aan te spreken. Hoe meer ik me bewust wordt van die boosheid, hoe meer ik me begin af te vragen of ik het nog wel wil doen....is het niet één grote schijnheilige vertoning? Ik voel me helemaal op mezelf terugplooien in een boos, platgetrapt blikje. Voorlopige conclusie: bij momenten zorgt het voor frustratie, zelfkritiek en moedeloosheid.

Ik ging terug te rade bij “Mooimakers”. Hoe gaat men strategisch om met zwerfvuil? Wat werkt? Wat werkt niet? Je vindt op hun website verdienstelijke filmpjes over hoe je iemand kan aanspreken bij wegwerpgedrag. (mooimakers.be/aanspreektips)

Stap 1: “Keep calm en bewaar je zelfbeheersing.” Ha! Die begrijpen mij!

Stap 2: “Zeg het met een glimlach.” OK, dat kan ik wel, pleaser die ik ben.

Stap 3: “Spreek mensen verbindend aan.” OK, een techniekje dat te leren valt.

Stap 4: “Kom op voor je zaak.” Inderdaad, daar doen we het voor.

Stap 5: ...

Ga vooral zelf eens kijken op de website. Het heeft mij uit mijn impasse geholpen:

“Ja, regelmatig een stukje straat proper houden maakt een verschil.”

“Ja, de meeste mensen deugen wél en zijn dankbaar voor grijpertjes.”

“Ja, de volgende keer vind ik de woorden om iemand aan te spreken.”

“Ja, er kan nog meer gebeuren op structureel niveau, we mogen best veel verwachten van statiegeld op blikjes en flesjes.”

Voorlopige conclusie: de zwerfvuilproblematiek staat voor mij symbool voor de uitdagingen van deze tijd: durf te voelen bij jezelf waar het echt over gaat, er is geen eenvoudige fix, we moeten elkaar durven ontmoeten in verschillen, elke bijdrage telt en... samen weet je meer.

Je zal me dus nog af en toe op weg zien met de kindertjes. Met dank aan de grijpstokken, de boosheid, “de goeie zaak”, de communicatietips en de vuilzakken die ik kreeg via [email protected].